«Такія спецыялісты сустракаюцца рэдка»
Так коратка, але ёмка кіраўнік філіяла “Харчавік-Агра” ААТ “Чырвоны харчавік АграСэрвіс” Міхаіл Стрыжэўскі ахарактарызаваў падначаленага, галоўнага інжынера Антона Рэдкага. Па выніках сёлетняга раённага жніва ў намінацыі “Сярод галоўных інжынераў сельгасарганізацый” спецыяліст заняў пачэснае 2-е месца. Як аказалася, перамога не першая. У тройку лідараў інжынер Рэдкі ўвайшоў у мінулым годзе і годам да таго, што кажа пра сістэмнасць яго падыходу да работы.
Акалічнасць, што паслужны стаж Антона ў разы пераўзыйшоў той, што адводзіцца на званне “малады спецыяліст” (у галіне АПК сем год), дае падставу для таго, каб меркаванні-развагі маладога галоўнага інжынера былі пачутымі.
— Антон, чаму выбралі сельскагаспадарчую прафесію?
— Я вырас у сельскай мясцовасці, бацька працаваў галоўным эканамістам у калгасе. Заробак у родных быў не такім, каб задаволіць усе мае інтарэсы — хацелася і відэамагнітафон, і гульнёвую прыстаўку, і шэраг іншага, чаго да гэтага не было. Таму ўжо з 7-га класа летнія канікулы праводзіў на зернетоку — дзе з шуфлем, дзе з венікам. Сельгасвытворчасць здавалася зразумелай, таму пасля школы, як і бацька, паступіў у Горацкую акадэмію. У гады студэнцтва таксама падпрацоўваў — быў памочнікам камбайнера, дапамагаў і адначасова вучыўся ў механізатараў рамантаваць тэхніку…
— У “Харчавік-Агра” трапілі па размеркаванні?
— Не. На працу быў накіраваны ў гаспадарку Калінкавіцкага раёна. Але заканчэнне абавязковай адпрацоўкі супала з жаніцьбай, і мы прынялі рашэнне пасяліцца ў Бабруйску, дзе жонка першай знайшла работу. Там ёй прапанавалі інтэрнат, а жыллёвае пытанне для нас было важным. Мае пошукі работы ў горадзе некалькі зацягнуліся, таму, калі прапанавалі ў “Харчавік-Агра”, доўга не думаючы паехаў. Працую 5 год, з іх 3 — у якасці галоўнага інжынера.
— Штодзённая язда з горада ў вёску і назад не вымотвае?
— Дабіраюся на ўласным аўто, таму не. Спрабаваў, эканомячы сродкі, на дызелі, але нязручна: калі, здараецца, трэба раней прыехаць, калі затрымацца.
— На рабоце ўласным аўто таксама карыстаецеся?
— Не. У мяне, як і кожнага з галоўных спецыялістаў гаспадаркі, працоўны аўтамабіль, што дадае зручнасці рабоце.
— Што значыць — быць галоўным інжынерам у АПК?
— Гэта значыць арганізоўваць і кантраляваць ход падрыхтоўкі тэхнікі да сельгасработ, вырашаць пытанні дастаўкі дэталяў і рамонту (калі абмежаваны ў тэрмінах, а зачастую і ў фінансах), а таксама падрыхтоўкі і рамонту абсталявання жывёлагадоўчага комплексу і шэраг іншага.
— Нялёгкая работа?
— Цяжкая.
— Што асабліва складана?
— Адсутнасць выходных — ад гэтага многія маладыя сыходзяць.
— Чаму такое здараецца?
— У сельскай гаспадарцы па-іншаму нельга.
— Сапраўды нельга? Ці можа ўсё прасцей — да такога раскладу прызвычаіліся за дзесяцігоддзі і ніхто не бярэцца яго змяніць?
— Ну хіба спыніш тую ж уборку хлябоў? А жывёлагадоўля… Яна ж функцыянуе без выходных — раптам праблемы з абсталяваннем? Абавязкова трэба, каб быў чалавек, які здолее з праблемай справіцца.
— І гэты чалавек на працягу ўсіх выходных — вы?!
— Не. Мы гэтае пытанне адрэгулявалі — працуем у траіх (яшчэ інжынер-энергетык і загадчык майстэрняй) па чарзе, так што адзін-два працоўных выходных дні ў месяц — не трагедыя.
— Праца па суботах і нядзелях аплачваецца згодна з Працоўным кодэксам?
— Так.
— Антон, у вас ёсць адчуванне, што займаецеся сваёй справай, ці бываюць сумненні?
— Гэта маё. Падабаецца і сама работа, і стасункі з людзьмі — многія механізатары мае равеснікі. Непараўнальнае адчуванне, калі ўдаецца вырашыць праблему — скажам, сапсаваўся камбайн у полі і нельга дапусціць працяглага прастою — гэта як прайсці квэст.
— У калектыве знаходзіце паразуменне?
— Калектыў у нас выдатны. І вопытныя працаўнікі, і моладзь — адна каманда.
— Зарабляеце за працу добра?
— Нядрэнна.
— Заробак важная для вас умова, каб заставацца ў гаспадарцы?
— Дастаткова важная, але не галоўная.
— А што галоўнае?
— Адносіны кіраўніцтва да работнікаў. Ведаю прыклады, дзе праблема галоўнага спецыяліста гэта толькі праблема галоўнага спецыяліста — кіраўнік тэрмінова хоча бачыць вынік, і яго не хвалюе, як ён будзе дасягнуты.
— Вашага кіраўніка хвалюе?
— Майго хвалюе. І няхай я па максімуму імкнуся дамагацца ўсяго сам — на выручку прыходзяць і вопыт, і інтэрнэт, і стасункі з калегамі — адчуванне, што пры неабходнасці цябе ўважліва выслухаюць, параяць, пасадзейнічаюць, не дае выбіцца з унутранай раўнавагі, а гэта важна.
— Якіх зменаў хацелі б на працы?
— Новай тэхнікі. Тая, што маецца, выключна ўся па тэрмінах адпрацаваная.
— Жывеце ў інтэрнаце, а калі б, скажам, прапанавалі добраўпарадкаваны дом у Цялушы — пагадзіліся б на пераезд у сельскую мясцовасць?
— Хутчэй не. У горадзе ў жонкі работа, якая ёй падабаецца, болей магчымасцяў для развіцця сына, кола сяброў, каб разам адпачыць, ды і стаім на чарзе на будаўніцтва жылля. Так што прасцей за ўсё — мне ездзіць у Цялушу.
— За перамогу ў раённым спаборніцтве атрымалі прэмію — як абышліся з немалой сумай?
— Яшчэ некранутая (усміхаецца). Але падумваем набыць што-небудзь для сям’і.
— Дзякуй, Антон Мікалаевіч, за размову. Жадаем, каб у вашым жыцці было шмат працоўных перамог і каб назаўжды захавалі настрой на абраную справу.
Размову вяла Алена КАРПЕНКА. Фота Юрыя ЮРКЕВІЧА.