Пра Афанасія Іосіфавіча Проніна, жыхара пасёлка Туголіца, ветэрана Вялікай Айчыннай, аднаго з тых, каму ў няпоўных 20 давялося выступіць на абарону роднай зямлі ад нямецка-фашысцкай навалы, пра ваенныя дарогі ветэрана і яго баявыя заслугі на старонках нашай газеты мы ўжо пісалі.

Для тых, хто з матэрыялам не быў знаёмы, нагадаю, што Афанасій Іосіфавіч родам з Расіі. Нарадзіўся ў Арлоўскай вобласці ў 1921 годзе. Вучыўся спачатку ў Арле, затым у Марыупале. Адтуль перад вайной, у 1944-м годзе, быў прызваны на службу на Балтыйскі флот. Там жа, на Балтыцы, застала і вайна.

— Галоўнай задачай маёй і маіх таварышаў, — прыгадвае ветэран, — была абарона Ленінграда. На подступах да горада знаходзіліся ўвесь час яго блакады. Жахлівы гэта быў час… Столькі гора прынялі людзі…

Там, пад Ленінградам, Афанасій Іосіфавіч сустрэў і вестку аб гітлераўскай капітуляцыі. Аднак ягоная ваенная служба на гэтым не скончылася. З флотам развітаўся толькі ў 1959-м годзе. Апошнім месцам нясення службы была 17-я дывізія падводных лодак. Пасля дэмабілізацыі стаў жыць у Рызе. А ў 90-я гады, цяпер ужо мінулага стагоддзя, калі шмат у каго ідэалы парушыліся, давялося пакінуць горад. Пераехалі на радзіму жонкі, у Беларусь. З той пары Афанасій Іосіфавіч жыве ў Туголіцы. Разам з жыхарамі бабруйшчыны штогод прымае ўдзел у свяце Перамогі.    

Як жывецца цяпер ветэрану? Знайшоўшы вольную хвіліну, тэлефаную Афанасію Іосіфавічу, каб пацікавіцца здароўем, настроем, калі маюцца, дык і праблемамі. Апошніх, як аказалася няма:

— Занятак мой штодня аднолькавы, — з усмешкай адказвае ветэран. — Аніякага. Прыбяруся нетаропка ў кватэры, схажу ў магазін, прыгатую ежу. Калі што патрэбна, сацыяльны работнік дапаможа. Што ўжо ў мае гады будзеш рабіць?

Тым болей што пенсіі на ўсё хапае. Дзякуй кіраўніцтву дзяржавы, што з павагай адносяцца да нашых заслуг. Суседзям па колішняй кватэры вельмі ўдзячны, увагай не абмінаюць, таксама часта наведваюцца, дапамагаюць. Кватэра цяпер у мяне прасторная. Хутка год, як кватэру на чацвёртым паверсе памянялі на другую, на першым, каб зручна было хадзіць. Так што ўсё ў мяне добра, гэтага жадаю і вам.

Ну а я на развітанне жадаю Афанасію Іосіфавічу здароўя, бо гэта, без сумнення, самае галоўнае, што трэба цяпер ветэрану.

Алена КАРПЕНКА.

Фото Дмитрия БЕГУНОВИЧА.