Штораз, прыязджаючы ў Дзень Перамогі да Кургана Славы ў Сычкава, куды збіраюцца жыхары Бабруйшчыны, каб выказаць словы падзякі ветэранам Вялікай Айчыннай вайны і аддаць даніну памяці тым, хто, вызваляючы родную зямлю, застаўся ў ёй ляжаць навечна, з асаблівай напружанасцю і нават трывогаю чакаю прыезду дэлегацыі Бортнікаўскага сельсавета, а ў яе складзе Уладзіміра Васільевіча Бурака з Малых Бортнікаў, да якога маю вялікую павагу і асаблівую сімпатыю.

Чаму так, спытаецеся. Адназначна і не адкажаш. Можа, таму, што Уладзімір Васільевіч, нягледзячы на гады, не дае сабе паслаблення: штогод у дзень Перамогі, увішны і па-вайсковаму падцянуты, разам з моладдзю, разам з усёй святочнай калонай абавязкова крочыць паўз усяе цэнтральнай вуліцы населенага пункта, пацвярджаючы тым самым — ветэраны не здаюцца, ветэраны былі і застаюцца ў страі. А, можа, яшчэ і таму, што падчас першай маёй сустрэчы з ветэранам, амаль што выпадковай — было гэта год восем таму — Уладзімір Васільевіч з упэўненасцю заўважыў: “А я ведаю, хто Вы”. І не дачакаўшыся майго пытання, якое гатовае было вось-вось сарвацца з вуснаў, рашуча дадаў: “Вы Алена Карпенка. Я заўсёды слухаю радыё, “Бярэзінскую хвалю”, і Вас па голасу адразу пазнаў!”. Вядома ж, мне было прыемна. Ветэран тады яшчэ зацікавіўся гісторыяй майго прозвішча і тым, ці не маглі мець дачынення мае родныя да лепшага сябра ягонага бацькі, які таксама быў Карпенкам і пра якога бацька шмат расказваў дзецям. Пацвердзіць апошняе я, на жаль, не магла: прозвішча перайшло ад мужа, пра што і сказала Уладзіміру Васільевічу. Але гэтая акалічнасць не стала перашкодай для нашай працяглай і, як мне падалося, даверлівай з ветэранам размовы — успамінаў пра тое, аб чым “лепей было б забыць”.

…Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, Валодзю Бураку было ўсяго шаснаццаць. Мала, каб пайсці на фронт, на перадавую, і дастаткова, каб раздражняць сваёй прысутнасцю акупантаў, якія ўспрымалі статнага юнака як патэнцыяльнага ворага. Па гэтай прычыне малады чалавек хоць і выношваў планы ўласнай помсты захопнікам, на вочы немцам стараўся не трапляць.

Час, каб паквітацца з ненавісным ворагам, прыйшоў у 44-м, пасля таго як савецкая армія вызваліла ад захопнікаў Бабруйшчыну і яго родныя Малыя Бортнікі. На той час Валодзю споўнілася 18 год, і ён разам з іншымі равеснікамі-аднавяскоўцамі ўліўся ў яе рады.

— Кірунак трымалі выключна на захад, — прыгадвае стары салдат. — Да гэтага часу ў памяці засталіся назвы ўсіх гарадоў, праз якія давялося прайсці, а таксама назвы некаторых сельскіх мястэчак. Ваяваць давялося ў складзе мінамётнага палка, РГК (рэзерв галоўнакамандуючага 48-й арміі). Спачатку наш полк у складзе 1-га Беларускага фронту пайшоў на Брэст, потым з 2-ім Беларускім пайшлі на Гродна, а яшчэ пазней нас перадалі 3-му Беларускаму фронту — пайшлі на Усходнюю Прусію, на Кенігсберг. Так што давялося паваяваць на трох франтах. Ішлі, вядома ж, з баямі — знішчалі Кенігсбергскую групіроўку праціўніка. Асабліва жорсткія баі вяліся падчас пераправы праз Одар. Пад снарадамі і бомбамі фарсіраваць давялося амаль 13 км. Колькі людзей у той мясарубцы палягло, колькі баявых таварышаў!..

Не абмінула варожая куля і Уладзіміра Васільевіча: за час баявых дзеянняў ён быў двойчы паранены. Пра тое, што давялося нялёгка, але жаданне прагнаць ворага з захопленай ім зямлі прымусілі салдата забыцца на страх і крочыць толькі наперад, сведчаць узнагароды: ордэн «Айчыннай вайны 1-й ступені», медалі “За баявыя заслугі”, “За ўзяцце Кенігсберга”, “За перамогу над Германіяй”.

У родныя мясціны пасля вайны франтавік вярнуўся толькі ў красавіку 1948 года, на працягу трох год пасля перамогі служыў у войску. Адразу пасля вяртання на малую радзіму — іншага месца для жыцця салдат нават уявіць не мог — актыўна ўключыўся ў работы па аднаўленню народнай гаспадаркі: на працягу не аднаго дзясятка год шафёрыў у мясцовым калгасе.

Днямі колішняму салдату споўніцца дзевяноста. Здароўе ад ваенных ран і пражытых год, вядома ж, дае пра сябе знаць. Але хочацца спадзявацца, што сёлетні Дзень Перамогі, ды пры тым юбілейны, Уладзімір Васільевіч правядзе, як і штогод, на Кургане Славы, і мы зможам яшчэ і яшчэ раз выказаць ветэрану словы падзякі за перамогу, за мірнае сёння, за тое, што жывем у вольнай і незалежнай краіне, за тое, што ЖЫВЕМ.
Здароўя Вам, шаноўны Уладзімір Васільевіч, і з надыходзячым 70-м Днём Перамогі — у вайне, на якую добра каб забыліся Вы і на якую не маем права забывацца мы: дзеля міру, дзеля шчаслівага жыцця цяперашняга пакалення і нашчадкаў.

Алена КАРПЕНКА.

Фота з архіву рэдакцыі.